Christopher Williams Daniels (°1952) uit St. Paul, MN, is een Amerikaanse singer-songwriter, producer, frontman en muzikant (gitaar, banjo, mandoline). Als tiener speelde hij al gitaar. Op zijn zeventiende verhuist hij naar de Oost kust, waar hij optreedt als sideman in de band van David Johansen (“NY Dolls”) en later met Russell Smith (“Amazing Rhythm Aces”). In 1972 vervoegt hij in Colorado de akoestische jam band “Magic Music”.

Van 1976 tot 1979 studeert Daniels aan het ‘Macalester College’ in St. Paul en aan het ‘Berklee College of Music’ in Boston. Hierna keert hij terug naar Colorado en richt er zijn eigen band “Spoons” op. In 1981 brengt hij met “Spoons” het album “Definitely Live” uit. In 1982 werkt Daniels samen met Russell Smith, met wie hij ook gaat touren. Ook in 1982 (t.m. 1985) doet Daniels met de “New Grass Revival” (Sam Bush, John Cowan, Bela Fleck & Pat Flynn) op vrijdagavond de shows tijdens het ‘Telluride Bluegrass Festival’. Chris Daniels & “The Kings” waren er van 1986 tot 1991 de headliner. In 1984 richt Daniels “The R&B Kings” (later afgekort tot “The Kings”) op. De band is een R&B jump blues / rock band met een driekoppige blazerssectie. In 1983 begint Daniels met de ‘After Hours Jam’ in het ‘Sheridan Opera House’, waar hij David Bromberg leert kennen. Bromberg en Daniels treden samen op in Colorado, Chicago en NY en “Daniels & The Kings” zijn te horen op “Sideman Serenade”, een van de albums van Bromberg.

Daniels was vijf jaren de CEO van ‘Swallow Hill Music Association’, een van de grootste roots, folk en akoestische muziekschool en concert organisator in de US. Vanaf 2002 geeft Daniels gitaar les en songwriting aan het ‘Arapahoe Community College’. Hij wordt in 2007 ‘Assistant Professor for Music Business’ aan Colorado Denver's ‘College of Arts & Media’. In 2013 wordt Daniels voorgedragen in de ‘Colorado Music Hall of Fame’.

In 2010 moet Daniels a.g.v. AML (leukemie) een beenmerg transplantatie ondergaan. Na een korte stop, neemt hij in 2012 zijn vijftiende album op en hervat hij zijn werk aan de universiteit.

“Funky To The Bone”: is (na ondertussen al méér dan dertig jaren!) het zestiende album (en het dertiende) dat Chris Daniels opneemt met “The Kings”. Het album is een combinatie van “Freddi / Henchi” songs en nieuwe songs. Het verhaal van het nieuwe album begint in de jaren ’70 in de ‘Blue Note’ club in Boulder, CO, waar Daniels met zijn akoestische jam band “Magic Music” opent voor de funk band “Freddi / Henchi & The Soulsetters” (aka “The Prophets Of Funk”) en, waar hij in contact geraakt met frontman “Freddi” Gowdy. Deze wat ondergewaardeerde party band van oprichter Freddy “Freddi” Gowdy (en partner Marvin "Henchi" Graves), is na de verhuis van Gowdy van LA naar Colorado, gaan samenwerken met Larry Wilkins (“King Louie & The Laymen”). In 2009, na zijn ziekte (leukemie) is “Henchi” Graves minder en verder solo gaan optreden en treedt “Freddi” Gowdy ook minder live op. Tijdens de introductie in de ‘Colorado Music Hall of Fame’ in 2011, ontmoetten de twee elkaar opnieuw en werd er gepraat over een eventuele samenwerking en werd “Back To The Bone” ergens gestart. In de zomer van 2014 zaten ze in de studio en startten de opnamen.

Tijdens het Duvel Blues Festival 2015 in Puurs, dat dit jaar ook twee dagen duurde en op vrijdag 29 mei startte, is o.a. “Chris Daniels & The Kings feat. Freddi Gowdy - J.R. Band” geprogrammeerd. Wij van Rootstime kenden Chris Daniels al langer en maakten tijd, om met deze vriendelijke man even bij te praten. Daniels is een onverdroten globetrotter, die overal en altijd weer nieuwe fans wint. Voor Duvel brengt Daniels Freddi Gowdy en de Nederlandse frontman en gitarist Jan Rijbroek van de “J.R. Band” mee. Kan de blues dan in Puurs ook funky uit de hoek komen? Wij spraken af met Chris Daniels (vergezeld door Jan Rijbroek) en stelden hem enkele vragen…

Mr. Chris Daniels, je bent geboren in St. Paul, Minnesota en je speelde al heel jong (rond je tiende las ik ergens) al gitaar. Betekent dit, dat je in een muzikale omgeving / familie bent opgegroeid?

Ken je de sponsor Duvel?
CD: Ja, ja, het is me duidelijk, dat hier een grote bierbrouwer de hoofdsponsor is…
Je begon al vrij jong met muziek?
Klopt, ik begon vrij jong. Ik begon op akoestische gitaar. Ik luisterde al heel vroeg naar akoestische blues, naar “Koerner, Ray & Glover”, weet je, oude blues muziek uit de jaren ’60.
[“Koerner, Ray & Glover” is de naam van een blues band uit Minneapolis, Minnesota. De line-up van de band was "Spider" John Koerner (gitaar en zang), Dave "Snaker" Ray (gitaar en zang) en Tony "Little Sun" Glover (harmonica). “Koerner, Ray & Glover” maakten deel uit van de vroege folk / blues golf anno jaren ’60 / nvdr]
De omgeving, waarin je opgroeide?
Mijn oom, tourde samen met de vader van Bonnie Raitt. Ze zongen samen in musicals. Je weet wel “Kamelot” (Alan Jay Lerner / Frederick Loewe) en dat soort dingen.
[De Amerikaanse zangeres, liedjesschrijfster en gitariste Bonnie Raitt (°1949) is de dochter van Broadway musicalster John Raitt / nvdr]
Ik ging naar het theater als mijn oom er zong. Hij inspireerde me.  
  
Ben je naar Colorado verhuist o.w.v. de muziek?

CD: Ja, uitsluitend o.w.v. de muziek. Colorado kan je vergelijken met Nederland en deels ook met België. Je vindt er veel goede muzikanten. Colorado is misschien niet de beste plaats om zaken te doen. Colorado is géén LA, Nashville of…

Welke zijn je muzikale invloeden?

CD: Waarschijnlijk de éérste blanke elektrische blues gitarist. Dat was Eric Clapton. Ik luisterde naar zijn “Crossroads”...
[Bedoeld wordt “Crossroads”, de verzamel box van Eric Clapton, met solo werk en werk van “The Yardbirds”, “John Mayall & the Blues Breakers”, “Cream”, “Blind Faith”, “Delaney, Bonnie & Friends” en “Derek & the Dominos” / nvdr]
Naar Clapton luisteren betekende iedere keer op reis gaan en dingen ontdekken.

Hoe zou je zelf kort je muzikale stijl omschrijven?

(Opnieuw volgt er éérst een lachje, om wat bedenktijd te winnen)
CD: Dat is een goede vraag…
Ik luister naar “Little Feat” en naar soul muziek van Stax.
[Stax Records is een muzieklabel, opgericht in Memphis, TN]
Ik luister ook veel naar Chess opnamen.
[Chess Records was een platenlabel uit Chicago in de staat Illionois]
Verder ook naar Chicago blues.

Je bent niet alleen muzikant en singer-songwriter, maar ook producer, een zakenman en assistent professor. Wat is voor jou de belangrijkste, de meest uitdagende en de meest bevredigende job?

Belangrijkste?
CD: Dat is ongetwijfeld muziek!
Maar opa zijn, dat is ook heel belangrijk…
Aan de universiteit onderricht ik full time “muziek business”.
Waarom?
Omdat opkomende en jonge bands, niet weten hoe ze alles moeten organiseren in de muziek business.
Zeker vandaag, omdat alles heel snel verandert. Toen wij begonnen namen we nummers op, brachten platen uit en verkochten we die om te overleven. Zo verdienden we geld. Nu, is alles anders georganiseerd via o.a. ‘Spotify Web’.
Ik leg aan muzikanten uit, hoe ze kunnen overleven. Je kan niet overleven als je dingen weggeeft. Je moet songs schrijven, je moet optreden, touren… Ik zelf, doe nog altijd zo’n zeventig shows per jaar.

Wij kennen je van je optredens in België (in Leuven tijdens Marktrock in 2004) en in Nederland (in Den Haag tijdens Parkpop in 2013). Ben je als muzikant in de States, in je eigen land, tevreden over de erkenning die je er geniet?

CD: Marktrock is een geweldig festival, op een geweldige locatie, midden in de stad.
Erkenning?
Goede vraag! In mijn land… (hier stopt hij, denkt even na en vervolgt hij) Appreciatie, daar gaat het inderdaad om.
Dit is waarom ik de eerste keer naar Europa ben gekomen. Omdat men in de States, in ons niet geïnteresseerd was. Amerikaanse labels toonden geen interesse.
Weet je, in Europa was er wel plaats voor Joe Bonamassa, Robert Cray…

Wat speel  je het liefst: akoestische of elektrische gitaar?

CD: Je spreekt over twee heel verschillende dingen. Zoals je heel verschillend over beeldhouwen en schilderen spreekt.
(Chris richt zich nu tot Jan) Jan, jij speelt akoestisch…
(Voor het eerst mengt Jan Rijbroek zich in het gesprek)
JR: Akoestisch: dan componeer je. Je componeert niet op een elektrische gitaar. Een riff song doe je akoestisch. Ik begin met de melodie akoestisch. De mooiste songs starten akoestisch, anders krijg je AC/DC - toestanden…
CD: Als ik aan een nummer begin, start ik akoestisch…

Voor je laatste album “FUNKY TO THE BONE” ging je aankloppen bij “FREDDI” GOWDY, de man achter “FREDDI / HENCHI & the SOULSETTERS”. Waarom trok je precies met hem de studio in?

CD: Omdat ik Freddi al zo’n vijfenveertig jaren ken. Toen ik Freddi voor het eerst ontmoette in de jaren ‘70, trad ik op met een hippie band en bracht hippie muziek. Een band zoals “Mumford & Sons”, met gitaren, mandoline en banjo… We openden toen In de ‘Good Earth’ in Bouldor voor “The Soulsetters”, een soul band met veel glitter, kettingen, gouden jumpsuits…en ik met afgeleefde jeans en paardenstaart.
Freddi genas van kanker en ik ben ook ernstig ziek geweest. We ontmoetten elkaar in 2011 en op de vraag “wat doe je momenteel?”, antwoordde hij “niets”. Ik heb hem toen voorgesteld om samen iets te doen, omdat er altijd al aantrekking was tussen ons beiden.
Ik had toen “Funky To The Bone” nog niet in gedachten. Vaak herken ik aan zijn glimlach mijn gedachten.
JR: Dat gevoel had ik ook al na twee optredens. Freddi en ik, wij begrepen elkaar.   

Het album is “een samenwerking tussen twee tradities”: de warmte en het gevoelige van de soul & de door blazers gedreven funk & roll. Is dat kenmerkend voor jou “signature”?

CD: Het idee was om zoiets als “Sly & the Family Stone” te gaan laten samen werken met bv. “Blood, Sweat & Tears” of “The Taj Mahal”. Wat het zou worden was afwachten. De tweede doelstelling was een plaat op te nemen, die je op een party kan draaien. Een album zonder trieste songs.

Wat zit er achter de titel? De naam van het nummer van Henchi, of meer?

CD: Soms vraagt men mij of het hier over leukemie gaat…
Het is de titel van een nummer van Freddi. Idee achter het nummer zijn de gevoelens die je hebt, als alles fantastisch gaat. Wanneer je je eens heftig wilt laten gaan, zodat je alles voelt tot in de merg van je been. Je weet wel, gelijk wanneer je dingen met een meisje doet…
JR: De essentie is “F**k To The Bone”…

Staan er speciale / persoonlijke nummers op het album? Ik denk hier zelf aan de song “Survivor”… Ben je na je ziekte (leukemie) muzikaal ook veranderd?

CD: voor mij zijn dit er twee: “Cool Breeze” (#5) en “Survivor” (#9). Dit heeft o.a. te maken met de composities die ik schrijf. Soms zijn die heel ingewikkeld en werken ze niet, maar hier, voor “Cool Breeze” werkt het blijkbaar wel. De andere song, “Survivor”, gezien onze ziektes en onze strijd die we beiden wonnen…
JR (vult aan): “Fingers crossed!...”Als je overwint, kom je er sterker uit!
CD: Ja, mijn muziek veranderde ook.
Waarom?
Omdat ik besefte dat ik gelukkig mag zijn om muzikant te kunnen zijn. Ik ontmoette tijdens mijn behandeling in het ziekenhuis een man, hij heette James. Hij speelde gitaar voor de verpleegsters. Hij overleefde zijn ziekte niet, maar stierf… Hij is een beter persoon dan ik!

Maar er straalt ook veel plezier uit de songs. Is dit alsnog de essentie van het album?

CD: Daar kan je heel zeker van zijn. “A lot of fun!”
Plezier is de essentie. Het album is een feestje!

Je tourt veel, je bent veel onderweg… Zijn er nog mensen met wie je muzikaal dingen zou willen samen doen? Waarom?

CD: Jan Rijbroek. En ik zeg dit niet omdat hij hier naast me zit. Dit geldt trouwens ook voor Freddi. Ik mag ook Frits, de saxofonist niet vergeten. Hij hoort er ook bij.

Hoe wil je herinnerd worden?

CD: Er zijn twee dingen die moeten bijblijven. Ten eerste: dat ik grootvader ben en ten tweede: ik wil bij mijn studenten bijblijven.
Vaak bellen ze me. Zoals de road manager van “Trombone Shorty” Andrews die me onlangs nog belde. En, een andere student, die momenteel bezig is met studio opnamen in LA, hij belde me ook…
Ken je CD Baby? Ik belde naar hen en ene James nam op. Hij vroeg me of ik me hem nog herinnerde? Hij zat twee jaren geleden bij mij in de klas. Dat heb ik het liefst, dat ze me niet vergeten zijn…

Wat zijn je plannen voor de (nabije) toekomst? Wat ga je voor ons vanavond brengen?

De nabije toekomst?
CD: Deze zomer gaan we nog verder touren voor de promotie van het album. Daarna zal ik bekijken of er nog een album komt, want we (Freddi en ik) hebben nog genoeg songs om dit te doen. En Jan (Rijbroek) kan dan gitaar komen spelen!...
JR: Dat moet ik regelen met mijn vrouw. Ik hoop dan ik dan kan overkomen!
CD: OK Jan, spreken wat dat nu dan af?...
Vanavond?
CD: Het zal een feest worden!
Set list gekend?
JR: Er is een set list, omdat we anders niet weten wat we spelen…Zeker als je met acht muzikanten op het podium staat.
CD: En laat ons hopen dat Freddi niet gaat wandelen, want hij durft al eens plots te verdwijnen…
De set list is de basis, de rest komt spontaan.
JR: Het wordt een combinatie van Chris’, Freddi’s en enkele van mijn nummers. We oefenden slechts twee uren, maar dat houdt er de scherpte volledig in. Te veel is niet goed voor de concentratie, de spirit.
CD: Ik heb een vraag voor jou. Hoe lang ben je dagelijks met Rootstime bezig? (ik antwoord hem) Lang, uren, maar dat is allemaal relatief. Het  is vooral met mijn ziel wat telt!
(CD bedankt ons nogmaals en vraagt ons te blijven doorgaan…)

Mr. Chris Daniels, thank you again for your time and thank you for your music!

Eric Schuurmans

meer foto's © Rootstime